η μαμά.... θυμήθηκε ένα ποίημα... Νίκη, Κωστής Παλαμάς...

 η μαμά.... θυμήθηκε ένα ποίημα... Νίκη, Κωστής Παλαμάς... 

 Νίκη

Κωστής Παλαμάς

Εδώ στο ελληνικό το χώμα,το στοιχειωμένο και ιερό,που το ίδιο χώμα μένει ακόμακι απ’ τον αρχαίο τον καιρό, 5στο χώμα τούτο πάντα ανθούνεκι έχουν αθάνατη ζωήκαι μας θαμπώνουν, μας μεθούνενεράιδες, ήρωες, θεοί! Είδα τη Νίκη τη μεγάλη,10τη Νίκη την παντοτινή!Την είδα εμπρός μου να προβάλλειμε φορεσιά ολοφωτεινή. Ασύγκριτη σαν την ιδέα,σαν όνειρο λαχταριστή,15είδα τη Νίκη την αρχαία,τη Νίκη την κυματιστή! Την είδα. Με το πέταμά τηςδεν έφευγε στους ουρανούς,εκεί που δύσκολα σιμά της20μπορεί να κρατηθεί κι ο νους. Δεν έτρεχε να φτάσει πρώτη,να στεφανώσει φτερωτήτο λιονταρόκαρδο στρατιώτη,τον εμπνευσμένο τον ποιητή. 25Δεν έδενεν η θεία κόρημ’ ένα της σάλπισμα τρανό,και ορθή στου καραβιού την πλώρη,το μανιωμένο Ωκεανό. Χρυσελεφάντινη γαλήνη30δεν έδειχνε, δεν είχε αυτή.Δεν την αντίκρισα να λύνειτα σάνδαλά της λατρευτή. Και δεν την είδα σαν αστέριτης τέχνης θείο πελεκητό35στην πέτρα τη σκληρή από χέριενός τεχνίτη δυνατό. Και δεν τη είδα μες στων νέωντα γαύρα πλήθη να οδηγείτους ταύρους των Παναθηναίων40στεφανωτούς προς τη σφαγή. Καθώς ο πρώτος ο τεχνίτηςτην έπλασεν απλοϊκάμε το γυναίκειο το κορμί τηςχωρίς γνωρίσματα θεϊκά, 45την είδα να περνά απ’ τη στράταχωρίς σαλπίσματα, κλαδιάκαι τρόπαια και φτερά χιονάτα,χωρίς ουράνια συνοδειά. Αλλ’ η Ομορφιά της πέρα ώς πέρα50σκόρπια στο ολόψηλο κορμίείχε της Νίκης τον αέρα,είχε της Νίκης την ορμή. Κι ήταν πλασμένο το κορμί τηςόχι από σάρκα· από ψυχή!55Το νου τραβούσε σα μαγνήτης,τον ύψωνε σαν προσευχή. Κι από το άυλο, το παρθένοκορμί, που διάβαινε γοργό,έβγαινε φως ευλογημένο,60έβγαινε φως θαυματουργό. Και φάνταζε σα να πηγαίνειβοήθεια και παρηγοριάσε κάθε νιότη ερωτεμένη,σε κάθε συμφορά βαριά, 65ταίρι στον έρημο, στον ξένοσκέπη, στη φύση μια ευωδιά,και δύναμη στο δειλιασμένοκαι νέα θρησκεία μες στην καρδιά. Την είδα να περνά μπροστά μου70με φορεσιά ολοφωτεινήκαι λύγισα στη γη εκεί χάμουκι έκραξα με τρανή φωνή, γονατιστός, με θαμπωμέναμάτια, με λάβρα περισσή:75«Χαίρε θεά, χαίρε παρθένα,Ω Νίκη, ω Νίκη, ω Νίκη Εσύ! Εσύ που δείχνεις πώς ανθούνεεδώ μ’ αθάνατη ζωή,πώς μας εμπνέουν και μας μεθούνε80νεράιδες, ήρωες, θεοί!» Lamprini T.  ΠΗΓΗ:   https://www.greek-language.gr/digitalResources/literature/tools/concordance/browse.html?cnd_id=7&text_id=1248