Ανάποδα ή ευθεία
Μια είναι η Αεροπορία
(Γαλλία)
η μαμά.... θυμήθηκε ένα ποίημα... Νίκη, Κωστής Παλαμάς...
Εδώ στο ελληνικό το χώμα,το στοιχειωμένο και ιερό,που το ίδιο χώμα μένει ακόμακι απ’ τον αρχαίο τον καιρό, 5στο χώμα τούτο πάντα ανθούνεκι έχουν αθάνατη ζωήκαι μας θαμπώνουν, μας μεθούνενεράιδες, ήρωες, θεοί! Είδα τη Νίκη τη μεγάλη,10τη Νίκη την παντοτινή!Την είδα εμπρός μου να προβάλλειμε φορεσιά ολοφωτεινή. Ασύγκριτη σαν την ιδέα,σαν όνειρο λαχταριστή,15είδα τη Νίκη την αρχαία,τη Νίκη την κυματιστή! Την είδα. Με το πέταμά τηςδεν έφευγε στους ουρανούς,εκεί που δύσκολα σιμά της20μπορεί να κρατηθεί κι ο νους. Δεν έτρεχε να φτάσει πρώτη,να στεφανώσει φτερωτήτο λιονταρόκαρδο στρατιώτη,τον εμπνευσμένο τον ποιητή. 25Δεν έδενεν η θεία κόρημ’ ένα της σάλπισμα τρανό,και ορθή στου καραβιού την πλώρη,το μανιωμένο Ωκεανό. Χρυσελεφάντινη γαλήνη30δεν έδειχνε, δεν είχε αυτή.Δεν την αντίκρισα να λύνειτα σάνδαλά της λατρευτή. Και δεν την είδα σαν αστέριτης τέχνης θείο πελεκητό35στην πέτρα τη σκληρή από χέριενός τεχνίτη δυνατό. Και δεν τη είδα μες στων νέωντα γαύρα πλήθη να οδηγείτους ταύρους των Παναθηναίων40στεφανωτούς προς τη σφαγή. Καθώς ο πρώτος ο τεχνίτηςτην έπλασεν απλοϊκάμε το γυναίκειο το κορμί τηςχωρίς γνωρίσματα θεϊκά, 45την είδα να περνά απ’ τη στράταχωρίς σαλπίσματα, κλαδιάκαι τρόπαια και φτερά χιονάτα,χωρίς ουράνια συνοδειά. Αλλ’ η Ομορφιά της πέρα ώς πέρα50σκόρπια στο ολόψηλο κορμίείχε της Νίκης τον αέρα,είχε της Νίκης την ορμή. Κι ήταν πλασμένο το κορμί τηςόχι από σάρκα· από ψυχή!55Το νου τραβούσε σα μαγνήτης,τον ύψωνε σαν προσευχή. Κι από το άυλο, το παρθένοκορμί, που διάβαινε γοργό,έβγαινε φως ευλογημένο,60έβγαινε φως θαυματουργό. Και φάνταζε σα να πηγαίνειβοήθεια και παρηγοριάσε κάθε νιότη ερωτεμένη,σε κάθε συμφορά βαριά, 65ταίρι στον έρημο, στον ξένοσκέπη, στη φύση μια ευωδιά,και δύναμη στο δειλιασμένοκαι νέα θρησκεία μες στην καρδιά. Την είδα να περνά μπροστά μου70με φορεσιά ολοφωτεινήκαι λύγισα στη γη εκεί χάμουκι έκραξα με τρανή φωνή, γονατιστός, με θαμπωμέναμάτια, με λάβρα περισσή:75«Χαίρε θεά, χαίρε παρθένα,Ω Νίκη, ω Νίκη, ω Νίκη Εσύ! Εσύ που δείχνεις πώς ανθούνεεδώ μ’ αθάνατη ζωή,πώς μας εμπνέουν και μας μεθούνε80νεράιδες, ήρωες, θεοί!» |
Η μικρή αναζητούσε το μάγουλο της μάνας της για να το φιλήσει
Κοιτούσε από την μία μεριά
Κοιτούσε από την άλλη
Είχε δυσφορία
Δεν μπορούσε να το βρει
Η μητέρα της δεν είχε πρόβλημα
Την φιλούσε άνετα, με την μάσκα που φορούσε στο πρόσωπο της
Η μικρή συνέχισε να προσπαθεί
Αρνιόταν πεισματικά να φιλήσει το πανί
Ήθελε μάνα
Επιτέλους η μητέρα του... κατάλαβε
Έβγαλε την μάσκα της και η κόρη της την φίλησε... με τον σωστό... τρόπο...
Ανοίγω να ακούσω ΕΚΠΟΜΠΗ ΣΤΟΝ ΣΚΑΪ...
Mην τον λυπάσαι τον Στέφανο, που δεν μπορεί να περπατήσει,
και δεν βλέπει και τόσο καλά... Έχει την γυναίκα του που τον φροντίζει και τα παιδιά του, που αγαπάνε... τον πατέρα τους...
Να λυπάσαι τον Γιώργο... που είναι υγειής... αλλά... δεν έχει κανέναν... κοντά του...
Lamprini T.
αφού δεν παντρεύεσαι εσύ... στα 24, παντρεύεται αυτή στα... 54...
Να ζήσουν, να ευτυχήσουν!...
Lamprini T.