ο λύκος και η αλεπού, ένα παραμύθι, μία δημιουργία και αφήγηση της μαμάς, 2022
https://dhmotikomousikh.blogspot.com/2022/12/2022.html
ο λύκος και η αλεπού, ένα παραμύθι, μία δημιουργία και αφήγηση της μαμάς, 2022
https://dhmotikomousikh.blogspot.com/2022/12/2022.html
Γιαγιάδες... χωρίς εγγόνια, θείες χωρίς ανήψια...
μάνες... χωρίς παιδιά...
οι τίτλοι... μάς έμειναν...
Lamprini T.
Y.Γ. Γιαγιάδες που δεν βλέπουν τα εγγόνια εννοώ, όπως και θείες, μάνες... κλπ... που δεν βλέπουν ανήψια και παιδιά αντίστοιχα...
χθες διαπίστωσα ότι το βιβλίο μου ... κυκλοφορεί χωρίς να το γνωρίζω... με διπλάσια τιμή...
Летят журавли. Евгений Плющенко, ангелы Плющенко и Дима Билан
Γερανοί πετούν. Evgeni Plushenko,
The Cranes Are Flying
I was so moved, well done... thanks Evgeni
Ήταν τόσο συγκινητικό... μπράβο! Ευχαριστώ, Ευγένιε...
Υπέροχος ο Dima Bilan...
Lamprini T.
Υ.Γ. Οι γερανοί πετούν είναι μια σοβιετική ταινία του 1957 για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Απεικονίζει τη σκληρότητα του πολέμου και τη ζημιά που προκλήθηκε στη σοβιετική ψυχή ως αποτέλεσμα του πολέμου, ο οποίος ήταν γνωστός στη Σοβιετική Ένωση ως Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος.
πηγή ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ: https://www.google.com/search?q=%D0%9B%D0%B5%D1%82%D1%8F%D1%82+%D0%B6%D1%83%D1%80%D0%B0%D0%B2%D0%BB%D0%B8.&sourceid=chrome&ie=UTF-8
Υ.Γ. 2... Δεν ήταν ωραίο ο τραγουδιστής, χωρίς παγοπέδηλα, να είναι μέσα στον χώρο...
Θα τον ήθελα κάπου στην μέση, αλλά στην άκρη... πάνω σε ένα μικρό... βάθρο...
Είμαι ικανοποιημένη... ( Μετά από τόσο και υπομονής...) σε λίγο θα κυκλοφορήσει...🙂
Το θέμα, δάσκαλε... δεν είναι η ΕΙΡΗΝΗ... Το θέμα είναι όταν ΕΡΘΟΥΝ για να μάς κατακτήσουν... να πούμε..."ΟΧΙ"!!!
Η βρύση
Η βρύση στάζει διαρκώς,
οι μέρες κυλούν αργά
κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι
είναι ότι δεν μ' αγαπάς... πια...
Lamprini T.
Γάμος...
Μια φορά παντρεύεσαι, χρυσό μου...
Αν δεν το καταλαβαίνεις κι αυτό... ...
Τι να πω;...
τα μικρά στριφογύριζαν στο παράθυρο και λέγανε:
- Τι ωραία που μυρίζει επειδή... βρέχει... ❤
Η αίθουσα του θρόνου,Μέσα από σένα through you,Ευανθία Ρεμπούτσικα,
έρχομαι και ξαναέρχομαι... σε αυτήν την αίθουσα...
αναμνήσεις πολλές και δυνατές...
Τι μουσική!!!!!!!!!!!
Το φιλί...
Ένας αποχαιρετισμός μικρός
Του λεωφορείου η φυγή
Μπορεί να μην τα ξαναπούμε
Ποιος ξέρει οι δρόμοι πού... θα μας βρούνε...
Lamprini T.
η μαμά.... θυμήθηκε ένα ποίημα... Νίκη, Κωστής Παλαμάς...
Εδώ στο ελληνικό το χώμα,το στοιχειωμένο και ιερό,που το ίδιο χώμα μένει ακόμακι απ’ τον αρχαίο τον καιρό, 5στο χώμα τούτο πάντα ανθούνεκι έχουν αθάνατη ζωήκαι μας θαμπώνουν, μας μεθούνενεράιδες, ήρωες, θεοί! Είδα τη Νίκη τη μεγάλη,10τη Νίκη την παντοτινή!Την είδα εμπρός μου να προβάλλειμε φορεσιά ολοφωτεινή. Ασύγκριτη σαν την ιδέα,σαν όνειρο λαχταριστή,15είδα τη Νίκη την αρχαία,τη Νίκη την κυματιστή! Την είδα. Με το πέταμά τηςδεν έφευγε στους ουρανούς,εκεί που δύσκολα σιμά της20μπορεί να κρατηθεί κι ο νους. Δεν έτρεχε να φτάσει πρώτη,να στεφανώσει φτερωτήτο λιονταρόκαρδο στρατιώτη,τον εμπνευσμένο τον ποιητή. 25Δεν έδενεν η θεία κόρημ’ ένα της σάλπισμα τρανό,και ορθή στου καραβιού την πλώρη,το μανιωμένο Ωκεανό. Χρυσελεφάντινη γαλήνη30δεν έδειχνε, δεν είχε αυτή.Δεν την αντίκρισα να λύνειτα σάνδαλά της λατρευτή. Και δεν την είδα σαν αστέριτης τέχνης θείο πελεκητό35στην πέτρα τη σκληρή από χέριενός τεχνίτη δυνατό. Και δεν τη είδα μες στων νέωντα γαύρα πλήθη να οδηγείτους ταύρους των Παναθηναίων40στεφανωτούς προς τη σφαγή. Καθώς ο πρώτος ο τεχνίτηςτην έπλασεν απλοϊκάμε το γυναίκειο το κορμί τηςχωρίς γνωρίσματα θεϊκά, 45την είδα να περνά απ’ τη στράταχωρίς σαλπίσματα, κλαδιάκαι τρόπαια και φτερά χιονάτα,χωρίς ουράνια συνοδειά. Αλλ’ η Ομορφιά της πέρα ώς πέρα50σκόρπια στο ολόψηλο κορμίείχε της Νίκης τον αέρα,είχε της Νίκης την ορμή. Κι ήταν πλασμένο το κορμί τηςόχι από σάρκα· από ψυχή!55Το νου τραβούσε σα μαγνήτης,τον ύψωνε σαν προσευχή. Κι από το άυλο, το παρθένοκορμί, που διάβαινε γοργό,έβγαινε φως ευλογημένο,60έβγαινε φως θαυματουργό. Και φάνταζε σα να πηγαίνειβοήθεια και παρηγοριάσε κάθε νιότη ερωτεμένη,σε κάθε συμφορά βαριά, 65ταίρι στον έρημο, στον ξένοσκέπη, στη φύση μια ευωδιά,και δύναμη στο δειλιασμένοκαι νέα θρησκεία μες στην καρδιά. Την είδα να περνά μπροστά μου70με φορεσιά ολοφωτεινήκαι λύγισα στη γη εκεί χάμουκι έκραξα με τρανή φωνή, γονατιστός, με θαμπωμέναμάτια, με λάβρα περισσή:75«Χαίρε θεά, χαίρε παρθένα,Ω Νίκη, ω Νίκη, ω Νίκη Εσύ! Εσύ που δείχνεις πώς ανθούνεεδώ μ’ αθάνατη ζωή,πώς μας εμπνέουν και μας μεθούνε80νεράιδες, ήρωες, θεοί!» |
Η μικρή αναζητούσε το μάγουλο της μάνας της για να το φιλήσει
Κοιτούσε από την μία μεριά
Κοιτούσε από την άλλη
Είχε δυσφορία
Δεν μπορούσε να το βρει
Η μητέρα της δεν είχε πρόβλημα
Την φιλούσε άνετα, με την μάσκα που φορούσε στο πρόσωπο της
Η μικρή συνέχισε να προσπαθεί
Αρνιόταν πεισματικά να φιλήσει το πανί
Ήθελε μάνα
Επιτέλους η μητέρα του... κατάλαβε
Έβγαλε την μάσκα της και η κόρη της την φίλησε... με τον σωστό... τρόπο...
Ανοίγω να ακούσω ΕΚΠΟΜΠΗ ΣΤΟΝ ΣΚΑΪ...
Mην τον λυπάσαι τον Στέφανο, που δεν μπορεί να περπατήσει,
και δεν βλέπει και τόσο καλά... Έχει την γυναίκα του που τον φροντίζει και τα παιδιά του, που αγαπάνε... τον πατέρα τους...
Να λυπάσαι τον Γιώργο... που είναι υγειής... αλλά... δεν έχει κανέναν... κοντά του...
Lamprini T.
αφού δεν παντρεύεσαι εσύ... στα 24, παντρεύεται αυτή στα... 54...
Να ζήσουν, να ευτυχήσουν!...
Lamprini T.