η Ελλάδα μάς πληγώνει... γνωστή φράση... (και παρακάτω, ακριβώς όπως ειπώθηκε: )
μεταφράζεται ως εξής: Βλέπουμε ένα τραίνο
να περνάει, καθώς οδηγούμε στον δρόμο, και μάς πιάνει το παράπονο, και... καταλήγουμε να συγκινούμεθα... και να κλαίμε... γοερά.
Έτσι... ξαφνικά...
Ακούμε για δολοφονίες, βιασμούς, κακά, και λέμε... δεν γίνονται αυτά. Εμείς είμαστε καλοί;... Αλλά... αυτό είναι στην φαντασία μας
και μόνον. Η πραγματικότητα μάς αποδεικνύει ότι είναι διαφορετικά τα πράγματα... και γίνονται... χειρότερα και όλο χειρότερα.
Στα μάτια των τρίχρονων παιδιών μας
που πια δεν ζουν... όπως πρέπει... βλέπουμε το κακό της κοινωνίας μας...
Αμάν!! Αμάν!!
Δεν πηγαίνουμε πια στο εξοχικό μας, γιατί τίποτα δεν είναι ίδιο, μετά από την τρομακτική εκείνη μέρα, και δεν θέλουμε να δούμε την καταστροφή με τα μάτια μας, τα οποία είχαν δει μόνον ομορφιά...
και τέλος...
Δη Εντ - τέλος...υπάρχει τέλος;
Δεν νομίζω...
Lamprini T.